الایاایهاالساقی ادرکاسا"وناولها

که عشق آسان نموداول ولی افتادمشکلها

به بوی نافه ای کاخرصبازان طره بگشاید

زتاب جعدمشکینش چه خون افتاددردلها

مرادرمنزل جانان چه امن وعیش چون هردم

جرس فریادمی داردکه بربندیدمحملها

به می سجاده رنگین کن گرت پیرمغان گوید

که سالک بی خبرنبودزراه ورسم منزلها

شب تاریک وبیم موج وگردابی چنین هایل

کجادانند حال ماسبکباران ساحلها

همه کارم زخودکامی به بدنامی کشیدآخر

نهان کی ماندآن رازی کزوسازندمحفلها

حضوری گرهمی خواهی ازاوغایب مشوحافظ

متی ماتلق من تهوی دع الدنیاواهملها

 كفش هایم كو
چه كسی بود صدا زد :سهراب ؟
آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ
مادرم در خواب است
و منوچهر و پروانه
و شاید همه مردم شهر
شب خرداد به آرامی یك مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد
ونسیمی خنك از حاشیه سبز پتو خواب مرا می روبد
بوی هجرت می آید
بالش من پر آواز پر چلچله ها ست
صبح خواهد شد
و به این كاسه آب
آسمان هجرت خواهد كرد
باید امشب بروم
من
كه از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت كردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود
ك ... 

 رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

 وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید 

مکن زغصه شکایت که در طریق طلب

 به راحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید

 
ز روی ساقی مهوش گلی بچین امروز

 که گرد عارض بستان بنفشه دمید

 
بهار می گذرد دادگسترا دریاب

 که رفت موسم حافظ هنوز می نچشید

باز امشب ای ستاره ی تابان نیامدی باز ای سپیده ی شب هجران نیامدی

شمعم شکفته بود که خندد بروی تو افسوس ای شکوفه ی خندان نیامدی

زندانی تو بودم و مهتاب من چرا باز امشب از دریچه ی زندان نیامدی

با ما سر چه داشتی ای تیره شب که باز چون سرگذشت عشق به پایان نیامدی

مگذار قند من که به یغما برد طوطی من که در شکرستان نیامدی

شعر من از زبان تو خوش صید دل کند افسوس ای غزال غزلخوان نیامدی

گفتم به خوان عشق شدم میزبان ماه نامهربان من تو که مهمان نیامدی

خوان شکر به خون جگر دست می دهد مهمان من چرا به سر خوان نیامدی

دیوان حافظی تو و دیوانه ی تو من اما پری به دیدن دیوان نیامدی

نشناختی فغان دل رهگذر که دوش ای ماه قصر بر لب ایوان نیامدی

گیتی متاع چون منش آید گران به دست اما تو هم به دست من ارزان نیامدی

صبرم ندیده ای که چه زورق شکسته ای است ای تخته ام سپرده به طوفان نیامدی

عیش دل شکسته عزا میکنی چرا عیدم تویی که من به تو قربان نیامدی

در طبع شهریار خزان شد بهار عشق

زیرا تو خرمن گل و ریحان نیامدی

                                          خنده جام

 زلف آشفته و خو کرده و خندان لب و مست

                                                                    پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان 

                                                                    نیمه دوش به بالین من آمد بنشست

سر فرا گوش من آورد و به آواز خریم

                                                                    گفت کای عاشق دیرینه من خوابت هست

عاشقی را که چنین ساغر شبگیر دهند

                                                                    کافر عشق بود گر نبود باده پر ست

برو ای زاهد و بردر دکشان خرده مگیر 

                                                                   که ندانند جز این تحفه به ما زور الست

آنچه اوریخت به پیمانه ما نوشیدیم

                                                                   اگر از خمر بهشت است و گر از باده مست

                                خنده جام می و زلف گره گیر نگار

                          ای بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست